In 1854 las Wagner voor het eerst Schopenhauers Die Welt als Wille und Vorstellung. Volgens eigen zeggen opende dit boek zijn ogen. “Nu pas begreep ik mijn eigen Wotan”, schreef hij later in zijn biografie. Gestimuleerd door Schopenhauers visie begon Wagner aan een intensieve studie van India, en in het bijzonder de legendes en leringen van de Boeddha. De volgende winter verdiepte Wagner zich in Eugène Burnoufs Introduction à l’Histoire du Buddhisme Indien. De verhalen in dit boek inspireerden hem tot het schrijven van een nieuw muziekdrama. In 1956, tussen het componeren van Siegfried en Die Walküre, begon Wagner aan een opzet van Die Sieger, een drama over de onmogelijke liefde tussen Prakriti en de bedelmonnik Ananda. Verder dan een eerste opzet kwam Wagner niet, hoewel hij een aantal elementen van Die Sieger integreerde in Parsifal.

Jonathan Harvey en Jean-Claude Carrière herschreven samen de geschiedenis van Die Sieger. In hun Wagner dream probeert Wagner aan het eind van zijn leven alsnog zijn opera over Prakriti af te maken. Tijdens het componeren krijgt Wagner echter een hartaanval, en verliest het bewustzijn. Het gerinkel van het belletje, bedoeld om de bediening te waarschuwen, transformeert in de diepe dreun van een gong. In het schemergebied tussen leven en dood wordt Wagner bijgestaan door Vairochana, een boeddhistische monnik, die hem gerust probeert te stellen. Wagner wil echter voor hij sterft zijn opera afmaken. Hierop neemt Vairochana hem mee naar een armoedige herberg, de plaats waar Ananda en Prakriti elkaar voor het eerst zien. De twee worden verliefd, maar omdat Ananda een volgeling van Boeddha is, kunnen zij niet als man en vrouw samenleven. Na enig wikken en wegen besluit Prakriti als eerste vrouw toe te treden tot de orde van de Boeddha, om zo toch dicht bij haar geliefde te kunnen zijn. Nadat Wagner zijn werk heeft gezien komt hij nog even bij, om de grotendeels ongeschreven opera op te dragen aan Cosima.

Het verhaal van Wagner dream, met de scherpe contrasten tussen de Westerse en Boeddhistische elementen, was Jonathan Harvey op het lijf geschreven. Hij bestudeerde vele stijlperioden uit de Westerse muziek, van de vroege polyfonie tot aan de negentiende- en twintigste-eeuwse muziek. Ook maakte Harvey een grondige studie van Wagners gedachten over het Boeddhisme. Het verhaal van Prakriti is dan ook, hoewel uitgebreid, trouw gebleven aan de oorspronkelijke opzet van Wagner.

Na het visioen van Prakriti gaan alle acteurs uit Die Sieger af. Alleen de Boeddha en Vairochana blijven in de kamer, onzichtbaar voor Wagners familieleden. Zij vragen Wagner of hij nu klaar is om zijn laatste keuze te maken. Wagner gaat nog één keer tekeer, stellend dat het werk dat hij zag niet van hem is, omdat zijn Prakriti sterker zou zijn geweest. In een onbeheerst moment gooit hij een glas water om, over de half afgemaakte partituur van Die Sieger. Dan bedaart hij, draagt met zijn laatste adem zijn werk op aan Cosima, en volgt Vairochana naar het licht.