Het eerste wat Leonard Bernstein ooit tegen de jonge klarinettist David Oppenheim zei, was: “Ik heb van je gedroomd. Ik had een huis, een huis met een kelder, en jij zat in die kelder.” Dit gebeurde in 1941, tijdens een van de jaarlijkse zomercursussen aan de muziekschool van Tanglewood. Bernstein werkte hier als assistent-dirigent van het studentenorkest, nadat hij er de twee voorgaande jaren orkestdirectie had gestudeerd.

Oppenheim mag dan in Bernsteins droom in een kelder gezeten hebben, volgens medecursisten klommen beide musici in werkelijkheid vaak in bomen. Er ontstond een innige vriendschap. Tijdens de zomercursus componeerde Bernstein zijn Sonata for clarinet and piano, die hij opdroeg aan Oppenheim. Later, toen Bernstein naar New York verhuisde, speelden beide vrienden deze tien minuten durende sonate voor de plaatselijke radio.

Bernstein heeft zijn bekendheid voornamelijk te danken aan feit dat hij bereid was om alles aan te pakken. Naast ‘serieuze’ composities schreef hij muziek voor verschillende films en musicals, waarvan West Side Story nog altijd de bekendste is. Daarnaast was hij een zeer succesvol dirigent. Hij experimenteerde veel met muzikale vormen en technieken, en gebruikte in zijn latere composities veel elementen uit de jazzmuziek. In zijn Sonata for clarinet and piano is daar nog niet zoveel van terug te horen, zoals de meeste vroege composities is het werk vrij behoudend.